احتمالاً نیاز میشه خیلی از چیزهایی که یاد گرفتی رو فراموش کنی
«ساختار (آموزشی) رایج، که دنبال همشکلی کم هزینه با استانداردهای حداقلی است، در حال از بین بردن اقتصاد ما، فرهنگ ما و خود ما است».
ست گودین
در اواخر قرن نوزدهم، مدرسهها به این قصد طراحی شدند که فرمانبر بودن رو آموزش بدن. طی عصر صنعتی ما، شرکتهای بزرگ برای کار در کارخانههاشون به کارگر نیاز داشتن.
هدف سیستم آکادمیک در اون دوران، تربیت کارگران مطیع و سازگاری بود که هرگز سوال نمیپرسند. این سیستم بههیچوجه برای پرورش دانشمندها و متفکرین آینده ساخته نشده بود. خودشان به اندازه کافی دانشمند داشتند.
کسب و کارهای بزرگ به کارگرهایی نیاز داشتند که فرمانبردارانه کارهایی که ازشون خواسته میشد رو انجام بدن.
به این ترتیب، سیستم امتحانی استاندارد ایجاد شد. سیستم آکادمیک خودش کارخانهای میشه تا همهٔ دانش آموزان رو یکسانسازی کنه و از تناسب آنها با قالب مورد نظرش مطمئن بشه. اگر دانش آموزها مردود میشدند، باید مجدداً یک سال دیگه همان دوره رو میگذروندن. در نتیجه، این سوال در مدرسهها باب شد: این قسمت تو امتحان میاد؟
جهان در حال حرکت به سمت اقتصاد مبتنی بر کارآفرینی و نوآوری است. پیشبینی شده تا سال ۲۰۲۰، بیشتر از یک میلیون نفر از خانه کار کنن. در آیندهٔ کاری، افراد کمتری به عنوان کارمند معمولی کار میکنن و به جای اون به عنوان متخصص برای شرکتهای چند منظوره مشغول به کار میشن.
جهان دیگه به کارگران سازگار و مطیع نیازی نداره. جهان به افراد هنرمند، خلاق، هکر، و نوآور نیاز داره. جهان به احساسات و ارتباطات بیشتری نیاز داره. ما به ارتباط عمیقتر تمایل داریم. ما سالهای زندگی رو با بیتفاوتی در مدرسه و شغل کارمندی صبح تا عصر میگذرونیم. از این کار بیزاریم. با این حال داریم انجامش میدیم.
مدارک دانشگاهی روزبهروز بیاهمیتتر میشه
«پنج سال دیگه، میتونید بهترین دروس رو در وب به رایگان پیدا کنید؛ که بهتر از هر دانشگاهی خواهد بود». – بیل گیتس در سال ۲۰۱۰
خیلیها فقط به این دلیل که دوست ندارن والدینشون ناراحت بشن به دانشگاه میرن. جهانبینی والدین همون کار کارمندی صبح تا عصره و فرزندانشون رو هم به این نگاه عادت میدن. اونها تغییرات اساسی در جهان و آینده شغلی رو درک نمیکنن. نمیدونن که چه صدمهٔ بزرگی به فرزندانشون میزنن.
هر چیزی که قصد یاد گرفتناش رو داری، فرقی نداره چی باشه، فقط بدون که تنها گزینه برای رسیدن به اون، دانشگاه رفتن نیست. دورههای آنلاینی که خیلیهاشون رایگان هستن در دسترس تو قرار داره. هدف باید یادگیری باشه، نه فقط گرفتن مدرک. اگه دانشگاه جایی است که در اون آموزشهای مورد نیازتون رو کسب میکنی، پس برو سراغش. اما اگه میتونی این آموزشها رو در جایی بهتر، سریعتر و ارزانتر کسب کنی، پس دوباره به تصمیمت فکر کن. بازار اونقدرها اهمیت نمیده که آیا مدرک داری یا نه. بازار فقط دنبال بهترین عملکرد و توانایی تو میگرده.
باید بدونی که آیا دانشگاه میتونه تو رو به جایی که دنبالش هستی برسونه یا نه
«گربه: کجا داری میری؟ آلیس: از کدوم راه باید برم؟ گربه: بستگی داره به جایی که داری میری. آلیس: نمیدونم. گربه: پس اهمیتی نداره از کدوم راه بری». – لوئیس کارول
و این همون مسئله است. خیلی از آدمها در مورد اینکه مقصد ایده آل زندگیشون کجا است هیچ تصوری ندارن. خودت میدونید کجا داری میری؟
موفقیت مفهومی درونیه. این مفهوم رو باید خودت ساخته باشی و نباید بر مبنای استانداردهای فرهنگی و اجتماعی بنا شده باشه. خودت تصمیم بگیر چه چیزی در زندگی میخوای، چه چیزی خوشحالت میکنه، و دنبالش برو تا به دستش بیاری.
در دنیای امروز، دانشگاه احتمالاُ بهترین روش برای کسب اونچه به دنبالشی نیست. همه ابزارها در دسترس هستند تا کاری رو که بهش علاقهمندی شروع کنی. فقط نیاز داری بدونی چه کاری میخواهی انجام بدی و جسارت شروعش رو داشته باشی.
بنابر آنچه گفتیم، دانشگاه میتونه برای خیلیها مکان مناسبی باشه. آدمهایی که این نکته رو میدونن، معمولاً در دانشگاه شکوفا میشن. هدف این افراد مشخصه و روی این هدف تمرکز میکنن. در حال حرکت در راستای مقصد ایدهآل مورد نظرشون در زندگی هستند. دانشگاه بهترین راه برای رسیدن به مقصد مورد نظر این آدمها است.
تو هم باید مثل پیتر تیل از خودت بپرسی «چطور می تونم برنامههای ۱۰ سالهام رو در ۶ ماه محقق کنم؟»
برای رسیدن به ایدهآلی که داری، همیشه مسیری سریعتر و بهتر نسبت به مسیری که انتخاب کردی وجود داره. اگه متوجه شدی دانشگاه به دردت نمیخوره، فقط به این دلیل که زمان و منابع زیادی صرف کردی اونجا نمون.
روانشناسها اصطلاحی دارن که خطای هزینه نابرگشتنی نامیده میشه؛ این اصطلاح توضیح میده افراد اغلب تصمیمات بسیار بدی میگیرن چون در حال حاضر روی انتخاب خاصی سرمایهگذاری کردن. ترکش کن. هرچه مسیر اشتباه رو بیشتر ادامه بدی، زمان طولانیتر باید صرف کنی تا به مسیر ایدهآل برگردی.
تنها رقیبت، فقط خودتی
«وقتی همه یه کار میکنن، تو کار دیگهای بکن». -مارتی نئومیر
اگر هنر، اشتیاق، اعتبار، و نوآوری مواد لازم برای آینده هستند، بنابراین لازمه از رقابت با دیگران و مقایسه کردن خودت با بقیه دست برداری.
آدمهای نوآور رقابت رو متوقف میکنن و برای کاوش سراغ محیطهای ناشناخته میرن. تو هم یک نوآور هستی. فقط باید از هویت منحصربفرد خودت بهره بگیری، و غرق چیزی بشی که تو رو شاد میکنه. میتونی هنری خلق کنی که هیچکس دیگه نمیتونه انجامش بده. تو جهان رو به شیوه منحصر بفرد خودت میبینی؛ پس این جهان رو به ما نشون بده.
رویای دیگران رو زندگی نکن. اسیر تبلیغات و خواستهای جامعه نشو. وقتی خودت باشی همه از این موضوع نفع میبرن؛ بیشتر از همه خودت.
هرگز این گفته اسکار وایلد رو فراموش نکن؛ «هر چیز محبوبی غلط است». همرنگ جماعت نشو. وقتی همپای دیگران آروم حرکت کنی، به جایی نمیرسی.
تصمیماتی که در لحظه حال میگیری، روی باقی عمرت اثر میذاره
«دهه بیست زندگی: دهه تصمیمگیری است» -دیوید آرچولتا
دهه بیست عمرت، دهه تصمیمگیریها است. در مقیاس بزرگ، این سالها تعیین کننده بقیه عمرت هستن.
دلت میخواد چه کسی باشی؟
چه جور کاری دوست داری انجام بدی؟
قصد داری با چه سبکی زندگی کنی؟
میخوای با چه جور آدمهایی وقت بگذرونی؟
وقتی زندگی پیچیدهتر میشه، و مسئولیتهای بیشتری داری، نمیتونی همون انعطافی رو که حالا داری داشته باشی. تنظیم کردن مسیرت سختتر میشه. همین حالا میتونی به هر مسیری که دلت میخواد بری.